W niedzielę 26 października 2025 roku w parafii św. Ludwika Marii Grignion de Montfort w rzymskiej dzielnicy Monte Mario odbyła się uroczystość święceń diakonatu czterech monfortanów, którzy dwa dni wcześniej złożyli zakonne śluby wieczyste. Święceń w czasie uroczystej Eucharystii udzielił Jego Ekscelencja bp Krzysztof Nykiel, regens Penitencjarii Apostolskiej.
Czterech nowych diakonów monfortanów
- Mario Cerovac – pochodzi z diecezji Požega w Chorwacji. Pierwsze śluby zakonne złożył 22 września 2019 roku w Santeramo in Colle (prowincja Bari). Ukończył filozofię i teologię na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim, a następnie kontynuował studia z zakresu mariologii. Na rok diakonatu został posłany do chorwackiej wspólnoty monfortańskiej w Zagrzebiu.
- Marek Maciejczuk – pochodzi z parafii Trójcy Przenajświętszej w Zambrowie (diecezja łomżyńska). Po pierwszych ślubach zakonnych, złożonych 20 września 2020 roku w Santeramo in Colle, studiował filozofię na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim i teologię na Papieskim Uniwersytecie Urbaniana. Na rok diakonatu został skierowany do parafii Wszystkich Świętych w Bianco (prowincja Reggio Calabria).
- Daniel Legutko – pochodzi z parafii św. Michała Archanioła w Żeleźnikowej Wielkiej (diecezja tarnowska). Po pierwszych ślubach zakonnych, które złożył 20 września 2020 roku w Santeramo in Colle, studiował filozofię na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim oraz teologię na Papieskim Uniwersytecie Urbaniana. Przez rok diakonatu będzie posługiwał w parafii św. Ludwika Marii Grignion de Montfort w Rzymie (Monte Mario).
- Alessandro Molé – pochodzi z rzymskiej parafii św. Ludwika Marii Grignion de Montfort. Ukończył studia filozoficzne i teologiczne przed pierwszymi ślubami zakonnymi, które złożył 20 września 2020 roku w Santeramo in Colle. Następnie obronił doktorat z teologii dogmatycznej na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim (28 czerwca 2023 r.) na temat: „Dzienniczek św. Faustyny Kowalskiej jako locus theologicus teologii systematycznej”. Rok diakonatu spędzi w parafii św. Flawiana w Loreto, posługując także w Sanktuarium Świętego Domku.
Homilia bp Krzysztofa Nykiela
„Nie ma chyba lepszego miejsca na refleksję nad posługą, do której zostaliście powołani, drodzy przyszli diakoni. Znajdujemy się bowiem w Wiecznym Mieście. To miasto dało Kościołowi wielu diakonów; wśród nich są święci i męczennicy. Dlatego dzisiaj, w Roku Jubileuszowym, tutaj w Rzymie, w sercu Kościoła, wraz z waszymi przełożonymi dokonuje się to sakramentalne spotkanie”.
Rozpoczynając swoją homilię bp Krzysztof Nykiel podkreślił, że święcenia diakonatu są nie tylko przyjęciem nowych obowiązków, ale przede wszystkim osobistą odpowiedzią na Boże wezwanie.
„Święcenia diakonatu nie polegają jedynie na sakramentalnym przyjęciu określonych zadań, lecz są przede wszystkim waszą odpowiedzią na miłość Chrystusa, byście służyli w Jego imię, byście Go reprezentowali w Kościele i w świecie, i który przez konsekrację wciąga was w «na zawsze» swojej miłości.
Jako przyszli diakoni jesteście powołani, by służyć innym — wiernym waszych parafii, potrzebującym pomocy, tym, którzy przeżywają trudne chwile w swoim życiu”.
Hierarcha przypomniał, że słowo diakon pochodzi z greckiego diakonos – sługa. Wskazał również na duchowe znaczenie pokory w życiu diakona, które przeciwstawia się logice współczesnego świata opartej na karierze i sukcesie.
„Pokora chrześcijanina często stoi w całkowitej sprzeczności z postawami współczesnego świata, świata dociekań. Ten świat nie rozumie pokory, dlatego jej nie przyjmuje ani nie promuje. Uważa ją raczej za słabość, za przesadne umniejszenie siebie, szkodliwe dla samorealizacji „ja”. Świat woli inne, pozorne wartości — dążenie do uznania, kariery, sukcesu za wszelką cenę — jednym słowem, samorealizację albo samouwielbienie.
A jednak nie istnieje żadna prawdziwa samorealizacja, nawet na poziomie psychologicznym, żadna prawdziwa realizacja naszej osoby we wszystkich swoich wymiarach, która mogłaby obyć się bez relacji z Drugim — z Tym, który nas zna, który nas kocha. I tylko On jest zdolny wypełnić najgłębsze pragnienia naszego serca i serca każdego człowieka. Trwać właściwie w tej relacji — po stronie stworzenia — oznacza być pokornym.Taka też powinna być wasza służba: radość w skromności, gotowość niesienia pomocy innym zawsze z hojnością i zapałem, przynosząc im nie siebie, ale Chrystusa; nie nasze idee, lecz Jego prawdę”.
Odwołując się do starożytnej tradycji Kościoła, nazwał diakona «okiem Kościoła», tym, który potrafi dostrzec potrzeby wspólnoty i reagować na nie z miłością.
„Umieć rozpoznać swoje miejsce w Kościele, nie zawłaszczać ról i zadań innych — to wielka łaska, ale i sztuka, której trzeba się nieustannie uczyć i doskonalić. Diakon, stojący jakby na styku między świętą hierarchią, do której należy sakramentalnie jako pierwszy stopień święceń, a świętym ludem Bożym, któremu ma służyć, powinien przede wszystkim nauczyć się właśnie tej sztuki.
Już w V wieku prawo kanoniczne Kościoła syryjskiego wyrażało to w pięknym obrazie, nazywając diakona «okiem Kościoła». Diakon jest okiem Kościoła. Jest bowiem powołany, by widzieć we wspólnocie to, czego może nie dostrzegają kapłani czy biskup, zajęci innymi obowiązkami. To diakon, spotykając konkretnie braci i siostry, potrafi zrozumieć ich rzeczywistą sytuację życiową i odpowiednio zareagować, by nieść im pomoc”.
Biskup zakończył homilię słowami podsumowującymi refleksje i życzeniami:
„Dzisiaj wszyscy prosimy dla siebie i dla was o łaskę stawania się coraz bardziej autentycznymi świadkami miłości Chrystusa, który pewnego dnia spojrzał na nas z miłością, wybrał nas przez swoją Matkę Kościół i poświęcił, abyśmy mieli udział w Jego życiu, niosąc wszystkim swoje spojrzenie i miłość. Będziecie niczym most między biskupem i kapłanem a ludem Bożym.
Zarówno duchowa posługa modlitwy do której dziś uroczyście się zobowiązaliście, jak i posługa liturgiczna, która łączy was w szczególny sposób z ołtarzem, oraz posługa miłosierdzia wobec innych w imieniu Kościoła, będą świadectwem miłości Boga w tym świecie, tak bardzo spragnionym Dobrej Nowiny Ewangelii.
Uczcie się tutaj, w Rzymie, w Wiecznym Mieście, a potem w waszych parafiach, być prawdziwym «okiem Kościoła» — okiem, które modli się w adoracji, okiem, które jest nieustannie oczyszczane przez miłosierdzie i oświecane przez prawdę Ewangelii, okiem uważnym na rzeczywistość, zwłaszcza na braci powierzonych waszej trosce, okiem pokornym, zdolnym wciąż uczyć się od wspólnoty.
To podróż, która trwać będzie całe życie, bo przez posługę Słowa Bożego, rozdawanie Eucharystii świętemu ludowi Bożemu i miłość wobec wszystkich będziecie coraz bardziej zjednoczeni z Chrystusem — z Tym, który «widzi w ukryciu» (por. Mt 6,18) — i On was wynagrodzi. Tego możecie być pewni. Bóg nigdy nie zawodzi. To, co obiecuje, jest Jego słowem — i On was wynagrodzi.
Umiłowani, Matka Kościół raduje się dziś z waszego „tak”, z daru was samych i z waszej konsekracji Bogu w służbie braciom. Zwraca się do was także słowami Apostoła: «Bądźcie wzorem dla wierzących, drodzy bracia — w mowie, w postępowaniu, w miłości, w wierze, w czystości» (por. 1 Tm 4,12).
Niech miłosierna miłość naszego Pana Jezusa Chrystusa będzie źródłem waszej siły, a wasze życie niech stanie się światłem i żywym znakiem Jego obecności w tym świecie.
Niech Najświętsza Maryja Panna, najpokorniejsza ze wszystkich stworzeń, Ta, która was ukształtowała i nadal kształtuje w łonie swej modlitwy, abyście coraz bardziej upodabniali się do Jej Syna, uprosi wam łaskę zrozumienia i wielkodusznego wypełniania tych rzeczy. Amen”.
Podczas homilii bp Krzysztof Nykiel zwrócił się także po polsku do rodzin dwóch nowych diakonów z Polski – Marka i Daniela. Słowa biskupa, które wypowiedział w języku polskim będzie można przeczytać na końcu artykułu.
Podziękowania Ojca Prowincjała
Na koniec głos zabrał Ojciec Prowincjał Angelo Sorti, który w serdecznych słowach wyraził wdzięczność biskupowi Krzysztofowi Nykielowi, wszystkim współbraciom, formatorom, rodzinom i wspólnotom uczestniczącym w uroczystości.
„Eucharystia, którą dziś celebrowaliśmy, była jednym wielkim hymnem uwielbienia i dziękczynienia Bogu za dar udzielony tym czterem młodym monfortanom.
Dziękuję Ekscelencji Mons. Krzysztofowi Nykielowi, że zechciał być pośrednikiem tego daru, udzielając im święceń diakonatu. Jego obecność wśród nas sprawiła, że w sposób szczególny odczuliśmy obecność Polski — ojczyzny naszych dwóch współbraci, Daniela i Marka — a także duchową bliskość św. Jana Pawła II, który był przecież biskupem tej rzymskiej diecezji. Ekscelencjo, dziękując życzę owocnej posługi dla Stolicy Apostolskiej”.
Ojciec Prowincjał podziękował również formatorom za ich posługę, wspólnocie parafialnej w Monte Mario za gościnność, chórowi za piękną oprawę muzyczną oraz wszystkim obecnym – kapłanom, zakonnikom i zakonnicom, świeckim oraz gościom z Włoch, Chorwacji i Polski. Na koniec zwrócił się do nowo wyświęconych:
„I na koniec – podziękowanie dla was, drodzy diakoni: Danielu, Alessandro, Mario i Marku. I aby wyrazić moją wdzięczność, w imieniu swoim i całej prowincji współbraci składam wam również serdeczne życzenia: abyście byli jak Chrystus, który «przyszedł, by służyć, a nie żeby Mu służono, i który oddał swoje życie za nas» (por. Mk 10,45). Zatem – wszystkiego najlepszego i dziękuję”.
Radość wspólnoty
Po zakończeniu liturgii uczestnicy uroczystości – współbracia, rodziny, przyjaciele, parafianie i goście – udali się na wspólne świętowanie na placu przed kościołem. Przy poczęstunku, w braterskiej atmosferze, składano nowym diakonom życzenia i wyrazy wdzięczności.
Był to czas wspólnoty, radości i modlitwy za tych, którzy rozpoczynają nowy etap drogi powołania.
Słowa bp Krzysztofa Nykiela do rodzin nowych diakonów wypowiedziane w języku polskim
«Siostry i Bracia, drodzy Rodzice, najbliższa Rodzino kandydatów do diakonatu – Marka, Daniela, Mariusza i Aleksandra!
Pragnę bardzo serdecznie i gorąco Was pozdrowić. Wasi synowie za chwilę otrzymają święcenia diakonatu. W pokorze serca wypowiedzą swoje „tak” na powołanie, które przed laty otrzymali od Boga.Powiedzą swoje „tak”, aby poprzez posługę diakonatu służyć wiernie, pobożnie i z całkowitym oddaniem Jezusowi Chrystusowi w Jego Kościele.
Będą służyć, poprzez głoszenie Słowa, poprzez uczestnictwo w każdej Eucharystii, poprzez sprawowanie na przykład chrztu świętego, włączając dzieci, które będą przynoszone do Chrystusowego Kościoła.
Będą przypominać drugim, tym, których spotkają na drodze swojego życia, że Bóg jest miłością miłosierną, że troszczy się o wszystkich i że nie ma względu na osobę.
Będą służyć, nigdy nie szukając siebie. Ale będą chcieli, żeby Jezus był zawsze uwielbiony w ich życiu i w życiu tych, do których zostaną posłani.
Zawierzamy ich Bożemu Miłosierdziu, zawierzamy ich Matce Miłosierdzia – zawierzamy ich całkowicie, tak, jak czynił to święty Jan Paweł II w swoim „Totus Tuus, Maryjo – cały Twój jestem”. Tak samo oni dzisiaj będą chcieli powiedzieć Jezusowi: „Do Ciebie tylko należeć chcemy. Chcemy patrzeć na świat, na drugiego człowieka, któremu będziemy służyć z pokorą, z oddaniem, z hojnością serca. Chcemy na to wszystko i na wszystkich patrzeć oczyma Jezusa” – Tego, który im powiedział kiedyś „Pójdź za mną”; i oni, słysząc ten głos, powiedzą Mu, za chwilę, w pierwszym stopniu kapłaństwa, w diakonacie, powiedzą Mu tak – „Chcę być z Tobą! Chcę służyć Tobie w drugim człowieku! Chcę pełnić uczynki miłosierdzia co do duszy i co do ciała!”.
A ja z tego miejsca, tu od Chrystusowego Ołtarza, chcę Wam powiedzieć kochani Rodzice, najbliższa Rodzino, Przyjaciele, Matka Kościół dziękuje Wam z całego serca, że tym Waszym dzieciom nie tylko daliście życie fizyczne, ale przede wszystkim życie duchowe, poprzez chrzest, poprzez przygotowanie ich do przyjęcia kolejnych sakramentów.
Niech dalej, jako diakoni, później kapłani, i to wszystko co Pan Bóg dla nich przygotował, niech wzrastają w łasce u Boga i u ludzi.
A dobry Bóg niech Wam błogosławi w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen».
